Αποχαιρετισμός στο πιόμα

Αποχαιρετισμός στο πιόμα.

Γραμμένο από έναν άνθρωπο σε ανάρρωση.

Τόσα χρόνια τι ήσουν Αλκοόλ για μένα;

Ένας σύντροφος, ένας παρηγορητής, μια ζεστή αγκαλιά.

Όταν σε πρωτογνώρισα, πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν πολύ νέος, με την πρώτη φορά με απελευθέρωσες, με χαλάρωσες, με έκανες κοινωνικό από μοναχικό.

Φύγανε οι ενοχές, οι φόβοι, οι τύψεις. Δεν με ένοιαζε τι λέγανε οι άλλο για μένα.

Έγινα έξυπνος, χαρούμενος, ζεστός. Με σένα, το Αλκοόλ,  δε με απασχολούσε το μέλλον. Όλα γινόντουσαν ένα συνεχές παρόν. Το άγχος, η αβεβαιότητα, οι φόβοι εξαφανιζόντουσαν Οι άνθρωποι παύανε να είναι απειλητικοί.

Κάτι party,κάτι γιορτές, κάτι συναυλίες ήταν για μένα χαρούμενα κυρίως γιατί θα έπινα όσο ήθελα και για καλό λόγο: Ήταν γεγονότα χαράς που το Αλκοόλ δεν μπορούσε να λείπει. Και οι Κυριακές γίνανε τέτοιες. Μεγάλο τραπέζι, με πολλούς φίλους κι εσύ Αλκοόλ δεν μπορούσες να λείπεις από κει. Ήσουν ο τιμώμενος καλεσμένος για μένα. Μάλλον εγώ ήμουν ο καλεσμένος σου πλέον.

Πέρασα πολλές δυσκολίες, θλίψεις, καταλήψεις και σε αναζήτησα να με βοηθήσεις.

Ποτέ δεν μου αρνήθηκες, ήσουν ο μόνος πιστός, ή εγώ ένας απ τους πολλούς πιστούς σου; Πολλές φορές ήμασταν μόνο οι δυο μας συντροφιά. Τα μεσημέρια σε προσκαλούσα στο τραπέζι μου, κάθε μέρα για παρέα. Άρχισες λοιπόν να μην λείπεις απ την καθημερινότητά μου.

Δεν ήμουν πάντα άσχημα. Γύριζα σπίτι, μετά την δουλεία, και ήμουνα καλά, ίσως μόνο να ένιωθα λίγη μοναξιά κι εσύ ήσουν καλή παρέα. Ναι κάναμε καλή παρέα. Μιλούσαμε πολύ φιλικά, σα να σε  ήξερα από πάντα. Όμως σε ήξερα πολύ λίγο.

Δεν μιλάγαμε μόνο, με βοηθούσες και να κοιμηθώ. Με νανούριζες γλυκά. Βέβαια το επόμενο πρωί ξύπναγα με αφόρητο πονοκέφαλο, με βαριά διάθεση, με πολύ μοναξιά. (Εμετούς και τέτοια δεν είχα, τα είχα ξεπεράσει αυτά). Ένιωθα χάλια την άλλη μέρα γιατί είχες φύγει εσύ. Ήμουν πάλι μόνος μου. Ακόμα, δεν θυμόμουνα πολλά απ την χθεσινή κραιπάλη, είχα κενά μνήμης κι αυτό με τρόμαζε λίγο.

Νόμισα ότι αυτά τα πρώτα δυσάρεστα συμπτώματα θα με κάνανε να σε αποχωριστώ. Έκανα λάθος και πάλι. Μου είχες γίνει απαραίτητο.

Όταν οι φίλοι και οι γνωστοί μου δυσανασχετούσαν για την συμπεριφορά μου, είτε γιατί ενοχλούσα κάποιες φίλες μου, είτε γιατί γινόμουνα ακατανόητος, οχληρός, απόκοσμος όταν μεθούσα, εγώ αποφάσισα να έχουμε πλέον αποκλειστική σχέση. Δεν έπινα πολύ στις παρέες, έπινα μόνος μου. Είχα γίνει δύο άνθρωποι: Ο κοινωνικός το πρωί και ο αλκοολικός το απόγευμα, μέχρι να κοιμηθώ το βράδυ. Αυτό κράτησε σχεδόν  οχτώ χρόνια κι έγινε σταδιακά. Φοβόμουνα πλέον να φύγω απ το σπίτι μου, όπως να πάω διακοπές μήπως σε χάσω, εδώ σε είχα δίπλα μου, στη γειτονιά μου, στο δωμάτιό μου, ήμουν ασφαλής. Τα τελευταία χρόνια όμως, δεν με ικανοποιούσες πάντα. Ήρθαν πάλι μοναξιές, αυτό-λύπες, άγχη, κατάθλιψη, περισσότερο από πριν. Όλα αυτά πλέον αντί να τα παίρνεις τα αύξανες. Και προς το τέλος της διαδρομής μίκραινε ο πρώτος άνθρωπος, ο κοινωνικός, και μεγάλωνε (γιγαντωνόταν) ο δεύτερος, ο αλκοολικός. Άρχισα να μη πηγαίνω στη δουλειά για μέρες, ξύπναγα άρρωστος, έπινα και το πρωί. Δεν άντεχα πλέον ούτε εμένα ούτε εσένα. Εγώ είχα αρχίσει να γίνομαι εσύ. Δεν άντεχα κανέναν. Δεν μπορούσα όμως να ξεφύγω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να πίνω.

Τότε ήρθαν φίλοι και γνωστοί και με πήραν απ το αλκοολικό δωμάτιο μου. Με μαζέψανε, ήμουνα χάλια.

Πέρασα από κλινικές κι από κλειστό πρόγραμμα, για να μπω στην επώδυνη διαδικασία να χωρίσουμε. Γνώρισα έναν τρόπο ζωής χωρίς αλκοόλ, παρέα με ανθρώπους που είναι σαν και μένα: εθισμένοι, όμως δεν πίνουνε.

Έπρεπε να χωριστούμε με την μία, αιφνίδια, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται σταδιακά. Δεν μπορούσαμε πλέον να συνυπάρχουμε στον ίδιο χώρο, ειδικά μέσα στο σώμα μου.

Έπρεπε να περάσω απ όλα αυτά για να είμαι και σήμερα καθαρός και νηφάλιος. Έτσι φαίνεται. Μεγάλη και δύσκολη διαδρομή.

Τα δώρα σου ήταν ψεύτικα, πλαστικά, απατηλά.

Τώρα θέλω να ζω, και να ζω την ζωή μου με τις χαρές και τις λύπες της, όπως είναι. Όχι την δικιά σου ζωή.

Ζητάω την βοήθεια του Θεού και των ανθρώπων που είναι δίπλα μου και καταλαβαίνουν γιατί πέρασαν κι αυτοί πολλά.     

                                                                                                          Πανταλέων Τ.