Η Αποκαθήλωση του Εξαρτημένου από τον Θρόνο του

Όταν έρχεται για βοήθεια ο εξαρτημένος μόνος ή με την οικογένειά του με σκοπό να σταματήσει τη χρήση το αίτημα κάποιες φορές πρώτα από όλα δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο και δεύτερον μπορεί να είναι αποτέλεσμα πίεσης χωρίς όμως αυτή η πίεση να έχει σοβαρό υπόβαθρο.

Εάν τελικά μπει στην προσπάθεια ανάρρωσης τα πρώτα στοιχεία που αναδύονται για την προσωπικότητά του είναι έντονα ναρκισσιστικά στοιχεία, έντονος εγωκεντρισμός ,μόνιμη ανάγκη να τραβάει την προσοχή, μονίμως έχει την ανάγκη οι άλλοι να του ικανοποιούν τις ανάγκες και βέβαια ότι φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτόν . Συνήθως προέρχονται από οικογενειακά πλαίσια πολύ ανοιχτά στα θέματα ορίων με καταδυνάστευση των μελών των πλαισίων. Πάντα δίνουν διαταγές , τύπου δώσε μου τώρα λεφτά , πάρε τώρα αυτό, βάλε μου να φάω και γενικά δίνουν μόνο εντολές στις οποίες οι οικογένειες υπό το κράτος του φόβου , της λύπης, της απελπισίας , της ντροπής , και του φόβου της κοινωνικής κατακραυγής λειτουργούν πειθήνια χωρίς καμμιά αντίσταση. Αυτό βέβαια έχει κτιστεί χρόνια έχει δημιουργήσει ένα πολύ μεγάλο τείχος αλαζονείας , υπερηφάνειας και εγωισμού στους εξαρτημένους που όλους τους άλλους τους βλέπουν με απαξίωση και περιφρόνηση πάνω από ένα θρόνο. Ταπεινώνονται μόνο όταν θέλουν την δόση τους και δεν έχουν χρήματα οι οποίοι τότε παρακαλούν , ζητιανεύουν , υπόσχονται, κλαίγονται, απειλούν, δείχνουν μετανοημένοι και μόλις ικανοποιήσουν την ανάγκη τους γίνονται απαξιωτικοί πρίγκηπες έτοιμοι να πατήσουν στον λαιμό τον οποιοδήποτε τολμήσει να αντισταθεί η να τους δείξει ποιοι είναι στην πραγματικότητα. Έχουν μεγάλη άρνηση να δουν την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της ζωής τους και ότι είναι παιδιά ανώριμα που ουσιαστικά είναι αδύναμα να αντέξουν και όλα αυτά γιατί κάποιοι από αυτούς δεν τους επιτράπηκε να μεγαλώσουν , να ματαιωθούν και να βιώσουν απώλειες. Συνήθως λοιπόν είναι παιδιά που οι γονείς, τους έχουν δείξει μεγάλη αδυναμία και τους έχουν καταστήσει τραγικά ανάπηρους σε συναισθηματικό γνωστικό και συμπεριφορικό επίπεδο.

Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει ένα τέτοιο άτομο διότι πρώτα από όλα λόγω όλων αυτών των συνθηκών είναι φυγόπονο και ανεύθυνο. Η αλλαγή προϋποθέτει πόνο , απώλεια, συμβιβασμό , αποδοχή και παραδοχή, είναι πολλές φορές σαν να περιμένουμε ο ήλιος να ανατείλει από την δύση. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε εξαρτημένους χρόνια καθηλωμένους στην ενεργό εξάρτηση, η από την άλλη πόσες φορές υποτροπιάζουν μετά από προγράμματα διαφόρων προσεγγίσεων. Δεν αντέχουν την ζωή με τους όρους της , κάτι που μόνο αυτό είναι όμως που πρέπει να κατανοήσουν. Αντίθετα προσπαθούν με μανία , με εμμονή να διατηρήσουν έναν έλεγχο στην ζωή τους που όμως είναι μια ουτοπική προσπάθεια διότι δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Το ζήτημα από την άλλη είναι ότι οι θεραπευτές τα γνωστοποιούν αυτά στα οικογενειακά πλαίσια , δυστυχώς όμως είναι πολύ δύσκολο να συλλάβουν το μέγεθος αυτής της δυσλυτουργίας και έτσι είναι ανέφιχτο να συμμαχήσουν στη θεραπευτική διαδικασία με αποτέλεσμα να αποσύρονται και να επανέρχονται με πιο σοβαρά κλιμακούμενα προβλήματα ξανά και ξανά. Οπότε η ψυχοεκπαίδευση του πλαισίου είναι πολύ σημαντική και ας μην εξελίσσεται η κατάσταση του εξαρτημένου , μέχρι αυτοί να γίνουν ουσιαστικότεροι στις παρεμβάσεις τους και μόνο τότε μπορούμε να δούμε πιο αισιόδοξα την εξέλιξη της ανάρρωσης ενός εξαρτημένου .