Η Άρνηση του Θανάτου

Όταν ο Προμηθέας υποστήριζε τα καλά που έκανε στους ανθρώπους δίνοντας τους τη φωτιά καυχήθηκε ότι «μή θανάτον προδέρκεσθαι» να μην βλέπουν ότι έρχεται ο θάνατος και όταν ρωτήθηκε από τις Ωκεανίδες πως το πέτυχε αυτό , απάντησε «τυφλάς αυτοίσιν έλπίδας κατώκισα» δηλαδή έβαλα στο πνεύμα τους ελπίδες ματαίωσης του Θανάτου(Αισχύλος) Απόδοση(Κ. Γανωτής).

Εκλογίκευση και πλάνη αλλά και φρούδες προσδοκίες. Κάπως έτσι αυτή η πανανθρώπινη ανάγκη για Αθανασία, Παντοδυναμία, Έλεγχο, βρήκε μία χαραμάδα στο συλλογικό ασυνείδητο και αποθηκεύτηκε, προσαρτίστηκε για τα καλά.

Χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυτή η αντίληψη μας έχει κάνει αλαζόνες και νομίζουμε ότι είμαστε άτρωτοι απέναντι στη φθορά , τον πόνο , την αρρώστια, την ματαίωση και λειτουργούμε σαν να είμαστε Θεοί. Θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι ύβρις απέναντι στην πραγματικότητα. Νομίζουμε ότι δεν ύποκείμεθα σε φυσικούς νόμους η στους όρους της ζωής. Σαν να είμαστε ψευτοθεοί κατά κάποιο τρόπο και ότι κατέχουμε κάθε έλεγχο. Βέβαια για να το διατηρήσουμε αυτό θα πρέπει να φτιάξουμε τείχη άρνησης , και επιχειρήματα αληθοφανή για να εκλογικεύσουμε . Αυτό εξάλλου έκαναν και οι σύντροφοι του Οδυσσέα όταν παράκουσαν την εντολή του να μην φάνε τα ζώα του Ήλιου στο νησί του. Εφόσον δεν άντεξαν να εγκρατευθούν και να φάνε ότι υπήρχε είπαν ότι θα τα φάνε και όταν πάνε στην Ιθάκη θα κτίσουν ναούς προς τιμήν του Θεού και έτσι θα τον εξευμενίσουν.

Δηλαδή παρόρμηση και εμμονή, ανυπακοή και ανυπομονησία ελαττώματα που τα έντυσαν με τις κατάλληλες δικαιολογίες ώστε να δράσουν χωρίς σεβασμό και υπακοή αποσκοπώντας μόνο στην πρόσκαιρη ικανοποίηση.

Αν σκεφτούμε ότι ανακαλύπτοντας την φωτιά ο Άνθρωπος πέρασε σε ένα σημαντικό πολιτισμικό επίπεδο το οποίο εμπεριείχε πολιτισμό, δημιουργία ,εξέλιξη , αλλά έφτιαξε και όπλα και αν το δούμε στην εξελικτική του πορεία έφερε πολλά δεινά στην ανθρωπότητα και τα έφερε διότι έχασε την ουσία, ότι ο Άνθρωπος είναι τρωτός και έχει πολλές κερκόπορτες να φυλάξει και να ασφαλίσει.

Αυτή η κατάσταση βοηθάει την ανάπτυξη των παθών, την παθογένεια , την παθολογία στη ψυχή και στο σώμα. Η πλάνη εγκαθίσταται και η οπτική θολώνει , οι αξίες χάνονται και δεν υπάρχουν πνευματικές αρχές. Δεν υπάρχει αυτοκριτική , δεν ακούμε κανέναν, εγκλωβιζόμαστε σε έναν άκρατο εγωκεντρισμό και ζούμε σαν να έχουμε μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις.

Αυτό είναι πολύ λυπηρό διότι όταν πιστεύεις ότι έχεις μόνο δικαιώματα στη ζωή θα απογοητευτείς γιατί ίσως μέχρι ένα σημείο να το έχουν κάνει οι γονείς σου εκεί έξω όμως ποιος θα το κάνει ; Αυτό λοιπόν σημαίνει πολλές φορές την απαρχή πολλών προβλημάτων και την αίσθηση δύσκολων συναισθημάτων . Θα φέρει πικρία, οργή , θλίψη η ακόμα και κατάθλιψη, φόβο, πανικό. Δυσκολία επιβίωσης , δυσκολία για συμβιβασμό και συντροφικότητα, ευθιξία και εντέλει πολλοί αισθάνονται σα να τραβιέται το χαλί κάτω από τα πόδια τους.

Η μοναξιά σε αυτό το σημείο είναι βασανιστική, δημιουργείται ένα κενό , μια μαύρη τρύπα στη ψυχή η οποία δεν γεμίζει με τίποτα. Κάποιοι θα προσπαθήσουν με λάθος τρόπο να την γεμίσουν όπως με ναρκωτικά , φαγητό , αλκοόλ, εργασιομανία , ασύδοτο σεξ, τζόγο, να μην μείνουν λεπτό μόνοι με τον εαυτό τους, να είναι ανταγωνιστικοί και πολλές άλλες καταστάσεις που ουσιαστικά όχι μόνο δεν τους ησυχάζουν αλλά δυναμώνουν τα συμπτώματα γιατί δεν βλέπουν το τέλος δεν νιώθουν το πεπερασμένο της φύσης και δεν μετανοούν , δεν βρίσκουν νόημα τελικά, νόημα έχει μόνο πως θα ξεφύγουν από τις Ερινύες , αλλά για να ξεφύγουν από αυτές θα πρέπει πρώτα να αναλάβουμε την ευθύνη για αυτές όπως έκανε ο Ορέστης για τον φόνο του Αίγισθου και της μητέρας του όπου με την ανάληψη της ευθύνης του τις μετέτρεψε σε Ευμενίδες. Είδατε; Δεν χρειάστηκε χρήματα, κρασί, παλάτια και δόξα μια απλή παραδοχή έκανε και αυτό έφτανε.

Το ίδιο κάνει πχ. και ο εξαρτημένος μετά από χρόνια χρήσης λέει πια με ειλικρίνεια δεν μπορώ να κάνω χρήση πια, ο τζογαδόρος παραδέχεται την ανισχυρότητα του, ο Βουλημικός, ο κλέφτης , ο εγωιστής ο καθένας θα πρέπει να κάνει αυτή την ομολογία ότι ο δικός του τρόπος δεν τον εξυπηρετεί και έτσι θα πρέπει να βγεί από το εγώ του και να πάει στο εμείς.

Πιστεύω ότι μόνο μέσα από αυτή την κατανόηση για αλλαγή στάσης ζωής μπορεί κάποιος να συμφιλιωθεί και να αποδεχτεί τον θάνατο ώστε να καταφέρει να ζήσει πραγματικά μια ουσιαστική ζωή γιατί ο Θάνατος δεν θα αποτελεί απειλή αλλά εργαλείο.