Διάφορες μορφές παθολογίας στην οικογένεια

Ένας γονιός δε λέει την ηλικία του στα παιδιά του μην τα κάνει και αισθανθούν άσχημα ,ένας  άλλος δεν μιλάει για τις αρρώστιες στα παιδιά του γιατί πιστεύει ότι δεν αντέχουν την αλήθεια και είναι όλο μισόλογα και υπεκφυγές, μία μητέρα μένει σε μια άρρωστη σχέση  γιατί σκέφτεται λέει τα παιδιά και έτσι σιγά σιγά  αναπτύσσεται μια έντονα δυσλειτουργική οικογενειακή   δομή, "έτσι  κι  αλλιώς πώς να κρυφτείς από τα παιδιά αφού τα ξέρουν όλα" όπως λέει και ο Σαββόπουλος.

Αυτό που δε καταλαβαίνουν  αυτοί οι  γονείς είναι ότι  προβάλλουν τις δικές τους αδυναμίες και φόβους, για τον θάνατο, την  αρρώστια,  την αλλαγή για κάτι που τους βασανίζει, το να βιώνουν απώλειες, το να βάζουν όρια και ο κατάλογος είναι μακρύς.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ή αρνούνται να βιώσουν είναι τα συμπτώματα, όπως μόνιμη γκρίνια, αγνωμοσύνη, έντονα ψυχοσωματικά, βιώνουν μόνιμη ματαίωση , ζουν μοναχικά, μια έντονα άδεια ζωή, μόνιμα  απογοητευμένοι δείχνουν με το δάχτυλο τους άλλους, δεν κάνουν σχέσεις  και ό,τι  τους περιβάλλει είναι η πηγή της δυστυχίας τους, στον μόνο που δε γυρνούν το δάχτυλο είναι ο εαυτός τους.

Ξέρω ότι αυτό έχει φόβο, ο φόβος της αλλαγής, η ανασφάλεια του ότι  πεθαίνει  μετά τι; Είναι ένα σοβαρό υπαρξιακό ζήτημα που ποτέ κανείς δεν θα πάρει σίγουρη απάντηση παρά μόνο θα το ζήσει αφού ρισκάρει. Σε μια πιο ακραία κατάσταση  από αυτό το φόβο   είναι  η παραμονή ενός  τοξικομανή στη ηρωίνη η ενός αλκοολικού στο αλκοόλ η μιας γυναίκας σε μια κακοποιητική  σχέση παρά να ρισκάρει να φύγει που αυτό θα σημαίνει το άνοιγμα σε μια ελευθερία που όμως οι άνθρωποι δύσκολα ξέρουν να διαχειριστούν (Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία Εριχ  Φρομ εκδ. Διόπτρα).

Ένας ιερέας μου είπε ότι στους εκατό γάμους οι ενενήντα δεν έπρεπε να γίνουν  διότι η ανωριμότητα  περίσσευε, άντρες παιδιά και γυναίκες  γεμάτες φόβο και απαξίωση για τους άντρες  οπότε  εκ προοιμίου είναι   στα  χαρακώματα και σε άμυνα,  ή  επίθεση,  γιατί αυτό  έχουν ενδοβάλλει  από  τις  γονικές  πεποιθήσεις.   

Τι σχέση να στηρίξεις  με αυτή την κληρονομιά(σαν τον πατέρα σου είναι όλοι οι  άντρες η  σαν την μάνα σου είναι όλες, σαν την μάνα σου δε θα βρεις η σαν τον πατέρα σου δε θα σ' αγαπήσει κανείς κλπ);

Αυτό είναι το σημείο που δημιουργούνται έντονα παθολογικές συμμαχίες μέσα στην οικογένεια που εκεί θα δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος  να βλαστήσουν καταστάσεις εξαρτημένων παιδιών  ανορίοτων σχέσεων,  τα παιδιά να εισβάλουν στη συντροφική σχέση, ακόμα και ο τοξικομανής πατέρας  επιβάλλει  την  εξάρτηση του  στην οικογένεια, γιατί  η σύντροφος δεν έχει ενηλικιωθεί ώστε να προστατέψει τα παιδιά της  γιατί  δεν  βλέπει καμία προοπτική στο να μπει σε δράση  πρώτα απελευθέρωσης  και δεύτερον προστασίας των ανήλικων παιδιών .

Αυτό έχει συμπτώματα όπως , πάχος , αδύνατο ανοσοποιητικό σύστημα, να απατάει το σύντροφο, υστερία προς τα παιδιά, εξάρτηση  από άλλους σημαντικούς ενήλικες, καθήλωση στην  παιδικότητα, έλλειψη  πνευματικής ανάπτυξης, αλλά κυρίως μια κενή ζωή γεμάτη μιζέρια ανεκπλήρωτα όνειρα και μεγάλη δόση μνησικακίας. Είναι το σημείο που κάποιοι γονείς θα υποκαταστήσουν το σύντροφο με κάποιο παιδί το παιδί –σύζυγο  πράγμα που για ένα παιδί είναι δυσβάστακτη υποχρέωση. Να κοιμάται συνέχεια με τη μαμά γιατί έτσι  αυτή αποφεύγει τον μπαμπά (εκλογίκευση), ο μπαμπάς γίνεται φιλαράκι με το γιο και έτσι τον παίρνει με το μέρος του, γιατί έτσι ζητιανεύει λίγη επιβεβαίωση που δεν την παίρνει από την σύντροφο κοκ.

Όλο αυτό εγείρει ένα τσουνάμι  καταστάσεων συγκρούσεων, μυστικών, ακυρώσεις  των συντρόφων, να δικαιολογούν τις πράξεις των παιδιών, να καλύπτει ο ένας γονέας το παιδί του  στον άλλο γονέα για να μην χάσει την άρρωστη εύνοια του παιδιού κ.οκ.   μέχρι εκεί που δεν φτάνει ο νους του ανθρώπου που εμείς οι σύμβουλοι των  εξαρτήσεων έχουμε γίνει  μάρτυρες  πολλών τέτοιων   καταστάσεων σε σημείο που ο εξαρτημένος  γίνεται το εξιλαστήριο θύμα των  άλυτων προσωπικών θεμάτων  των οικείων τους, τραγικό θα έλεγα γιατί αυτή η θυσία εμπεριέχει θάνατο. Η ίδια η οικογένεια είναι θύμα και θύτης παράλληλα. Φανταστείτε   ένα πατέρα να λέει στη μητέρα του επτάχρονου  παιδιού τους  όταν αυτό πίνει κρασί  και αυτή αλλόφρων να του φωνάζει ότι έτσι κάνουν οι άντρες(sic) πόσο διασπαστικό και πόσο ακυρωτικό είναι για τον έτερο  γονέα αυτό και σας αφήνω να κάνετε τους εκατοντάδες συνδυασμούς ακυρώσεων που παίζονται σε μία οικογένεια.

Χρειάζεται αλλαγή λοιπόν και αυτό απαιτεί προσωπική ανάπτυξη, η προσωπική ανάπτυξη απαιτεί  ξεβόλεμα, θέλει ηρωισμό, εξάλλου τι θέλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας; Πώς να γίνουν καλοί εξαρτημένοι; Πώς να βολεύονται με τα ψίχουλα που θα τους τα δίνει όποιος τα εξουσιάζει(γονέας, σύντροφος, ντίλερ  κλπ);   Ή να γίνουν αυτά που θα σηκώνονται από κάποιο πέσιμο χωρίς  αυτολύπη, που θα εμπνέονται από την ελευθερία για αυτοπραγμάτωση  που θα αυτοπροσδιορίζονται θα αναλαμβάνουν την ευθύνη της ζωής τους και που τέλος θα ζήσουν με τρόπο που δεν θα φοβούνται να πεθάνουν;

Τελικά μην ξεχνούν οι γονείς ότι έχουν ένα ρόλο και αυτός είναι να είναι πρότυπα.