Το κράτος και οι εξαρτήσεις

Το κράτος θα μπορούσε να είναι διαπαιδαγωγός,  ένας  ρόλος και μια αντίληψη που μπορεί να σας παραξενεύει , κρύβει όμως μια μεγάλη αλήθεια. Το κράτος , η Πολιτεία αν θέλετε είναι μια διευρυμένη οικογένεια  που ορίζει ότι τα μέλη της έχουν δικαιώματα και υποχρεώσεις μέσα σε ένα πλαίσιο. Αυτό άλλωστε ορίζεται και μέσα σε μια οποιαδήποτε οικογένεια , στον πατέρα , τη μητέρα και τα παιδιά.  Η διαπαιδαγώγηση και η εκπαίδευση είναι η πιο σημαντική υποχρέωση που έχει ο γονεικός  ρόλος . Ένας ρόλος που χρειάζεται συνέπεια ,δέσμευση ,θάρρος ,διάκριση έτσι ώστε να θέτει τα όρια , τα πλαίσια , την καθοδήγηση , αλλά και να επιβάλει τις συνέπειες όταν χρειάζεται.

Τώρα αυτή την ιδέα θα προσπαθήσω να την εφαρμόσω πάνω στο σοβαρό θέμα των εξαρτήσεων και την αντιμετώπισή τους  και από την οικογένεια στο μικρόκοσμό της αλλά και στο μακρόκοσμο που είναι η πολιτεία .

Νομίζω ότι το μεγάλο εμπόδιο είναι ο φόβος. Ο φόβος για σύγκρουση , ο φόβος για το ξεβόλεμα,  αλλά και η πνευματική οκνηρία είναι άλλο ένα μεγάλο εμπόδιο και ο βασικότερος λόγος για αυτά τα εμπόδια είναι ότι ο παιδαγωγός χρειάζεται να είναι πρότυπο .

Οπότε τα «πρότυπα» κάνουν «εκπτώσεις» με αποτέλεσμα να δίνουν χώρο στους αποδέκτες για σύγχυση και αποπροσανατολισμό, ότι χειρότερο προς αυτούς που χρειάζονται κατεύθυνση, λογική και σταθερότητα.

Το κράτος χρειάζεται ψήφους, αφέντες καρεκλοκένταυροι, παθιασμένοι με την εξουσία και από την άλλη γονείς που αντί να ασκούν τα παιδιά τους ώστε να έρθουν σε επαφή με τα δύσκολα προτιμούν να τα γοητεύουν, να υπερπροστατεύουν, και να γίνονται βορά των παράλογων απαιτήσεων τους.

Δυστυχώς με το να χαιδεύεις αυτιά και συνειδήσεις δεν βοηθάς αλλά παραπλανάς, συγχύζεις και ουσιαστικά αποδυναμώνεις.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα με ένα εξαρτημένο: Μετά από χρόνια χρήση, καταστροφική χρήση του δίνουμε ένα χώρο να κάνει χρήση, του δίνουμε μεθαδόνη  για όσα χρόνια θέλει, του δίνουμε ρούχα κλπ. Στην ουσία λέμε ότι του μειώνω την βλάβη από διάφορες  συνέπειες που θα έχει αλλά από την άλλη βολεύετε γιατί έχει πιόμα , έχει μια φροντίδα ανηλίκου και όχι αυτή του ενήλικου ,παραμένει στο περιθώριο των σταθμών χορήγησης υποκατάστατων( δεν υπάρχει σκέψη για δουλειά) , δεν αναπτύσσετε πνευματικά , κατ΄ επέκταση με όλη αυτή την έλλειψη δεξιοτήτων και ωριμότητας η πολιτεία αυτή την καυτή πατάτα την πετάει πίσω στην οικογένεια να τα βγάλει πέρα ουσιαστικά με ένα μέλος που παραμένει παιδί.

Εδώ θα ρωτήσει κάποιος, και τι να κάνουμε να τον αφήσουμε να πεθάνει; Να παρανομεί; Να κολλήσει λοιμώδη νοσήματα; 

Και ένας γονέας ρωτάει, τι να κάνω ; να  πεθάνει;  παιδί είναι ,φοβάμαι αυτό , φοβάμαι εκείνο, ερωτήματα και στις δύο περιπτώσεις όσο και να προσπαθήσουμε να τα απαντήσουμε περισσότερο θα μας κάνουν να αναβάλλουμε να δράσουμε.

Εδώ χρειάζεται να δούμε με ειλικρίνεια τι φοβόμαστε ώστε να πάρουμε μέτρα που θα αποδώσουν στην κοινωνία πολίτες αυτόνομους , ελεύθερους , παραγωγικούς και όχι ανάπηρους που κάθονται στην ουρά για ένα υποκατάστατο για 2-5-8-10-17 χρόνια γιατί έτσι είναι πολλοί στη υποκατάσταση και τους ξέρουμε , έχουμε την τύχη –ατυχία να ξέρουμε πολύ κόσμο που είναι αιχμάλωτος σε αυτή την κατάσταση.

Είναι αιχμάλωτοι γιατί κανείς δεν τους μαθαίνει έστω τώρα ότι είναι ικανοί να μάθουν να ζουν , ότι μπορούν να αλλάξουν, ότι είναι απλά ασθενείς που με την κατάλληλη θεραπεία μπορούν να αλλάξουν την ζωή τους αλλά και να καταλάβουν ότι η ζωή έχει πόνο , ματαίωση , θάνατο , ανατροπές και στο κουκούλι που προσπαθούν να τους «προστατέψουν» δεν θα αποφύγουν τίποτα γιατί η ζωή απλά συμβαίνει. Ας αναρωτηθούμε τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι όταν πεθάνουν οι γονείς τους και έχουν φτάσει τα 40 τα 50 τα 60 πως θα τα βγάλουν πέρα,  θα τους πάρει κανένας  ψυχολόγος –ψυχίατρος –νοσηλευτής του ΟΚΑΝΑ σπίτι του, που  είναι το να τους μάθουμε να ψαρεύουν και όχι να τους δίνουμε ψάρια;

Πιστεύω ακράδαντα ότι όσο πιο ξεκάθαρα είναι τα όρια σε ένα παιδί, τόσο ξεκάθαρο χρειάζεται να είναι  το μήνυμα  σε έναν εξαρτημένο ότι το ζητούμενο είναι να σταματήσει την χρήση και όσο αυτό το μήνυμα οι σκέψεις και οι φόβοι πάνε να το θολώσουν εμείς χρειάζεται να μείνουμε σταθεροί σε αυτή την αντίληψη.

Κλείνοντας θα προτρέψω όποιον αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις, και την σύγχυση που βιώνει να ζητήσει βοήθεια από δομές ειδικά αυτές που πρεσβεύουν τα στεγνά προγράμματα.