Ο ρόλος της άρνησης στην εξάρτηση

Πιστεύω ότι το πιο δύσκολο, το πιο μεγάλο εμπόδιο για να επιλέξει ένας εξαρτημένος να ζητήσει βοήθεια, είναι η άρνηση. Η δυσκολία να ονομάσει κάποιος το πρόβλημά του, σηματοδοτεί ότι θα δει και μέρος της πραγματικότητας που τον διέπει και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνει κάτι για αυτό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση που αφορά στην εξάρτηση, το να κάνει κάτι για αυτό ο εξαρτημένος, σημαίνει απώλεια και απώλεια σημαίνει θλίψη, πόνο, αμηχανία, θυμό και μία πτυχή, είναι ότι ο εξαρτημένος έχει μεγάλη δυσκολία να βιώσει συναισθήματα και μάλιστα όταν είναι υπό το κράτος της εξάρτησης για πολλά χρόνια. Όταν ένας εξαρτημένος έχει μάθει για χρόνια, από το πρωί που ξυπνά μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθεί, ό, τι δραστηριότητα κάνει να είναι υπό την επήρεια της εξάρτησης, τότε φανταστείτε πόσο δύσκολη θα είναι η πρώτη μέρα που θα αποφασίσει να μην κάνει χρήση. Αντί αυτού υποσυνείδητα αναπτύσσει μηχανισμούς, όπως το απατηλό σύστημα της εξάρτησης. Ουσιαστικά μιλάμε για συνοδούς μηχανισμούς της άρνησης, όπως η προβολή, η ανάκληση, κενά μνήμης και η απώθηση. Μηχανισμοί που υποστηρίζουν σθεναρά τη στάση του εξαρτημένου, ο οποίος με την κατάλληλη χειριστικότητα καταφέρνει και πείθει και τους γύρω του. Τους κάνει να πιστέψουν πως έχει τον έλεγχο της εξάρτησής του, ότι ‘’περνά μια φάση’’, ακόμα και να του δώσουν χρήματα, αποσπώντας τα με σοβαροφανείς δικαιολογίες, καταφέρνοντας να σπέρνει την αμφιβολία για τη σοβαρότητα της κατάστασης, με πολύ έντεχνο τρόπο.

Σε αυτό το σημείο ο εξαρτημένος και οι οικείοι του, ενώνονται σε ένα χορό όπου ακολουθεί ένα φαύλο κύκλο. Η επιθετικότητα από τη μια και η άμυνα από την άλλη, αναισθησία από τη μία και υπαναχώρηση από την άλλη, εκλογίκευση από τη μια και κριτική από την άλλη. Και ο κατάλογος μπορεί να συνεχίζεται με εκβιασμούς, απειλές, κακοποίηση, θυματοποίηση, απόσπαση υποσχέσεων, φρούδες προσδοκίες, οργή, θυμό, θλίψη, φόβο και άλλα πολλά και οι εμπλεκόμενοι εναλλάσσουν ρόλους, θύτη – θύματος ή και ακόμη παρασύρονται σε ένα παιχνίδι για το ποιος έχει την εξουσία. (Συνήθως ο εξαρτημένος έχει την εξουσία. ) Και στο τέλος επικρατεί ο φόβος εκατέρωθεν ο οποίος οδηγεί τους εμπλεκόμενους σε αδιέξοδα, σε ματαίωση και τέλος στην απελπισία. 

Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί σήμερα έχουν αναγνωριστεί όλοι αυτοί οι μηχανισμοί και αυτό που μένει είναι οι άνθρωποι που εμπλέκονται να μπορούν να ζητούν βοήθεια και υποστήριξη, ώστε πρώτα από όλα να καταλάβουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για αυτούς και ότι μπορούν να βγουν από την άγνοια, ώστε σιγά σιγά να καταλάβουν από τι υποφέρουν οι εξαρτημένοι, αλλά και από τι οι συνεξαρτημένοι. Να μάθουν πως μπορούν να εκπαιδευτούν στο πως τελικά να παρέμβουν σε κάποιον που βρίσκεται σε άρνηση, καθώς και πως θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τη δική τους άρνηση.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Vernon E. Johnson, D.D

Εξάρτηση και Παρέμβαση (Δίοδος, 2004)