Το σχολείο σαν προέκταση της παθολογίας στην οικογένεια

Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ηταν η ημέρα του αθλητισμού στα σχολεία. Είχα πάει λοιπόν να προπονηθώ στο δημοτικό στάδιο που πηγαίνω καθημερινά και είδα μαζεμένα πολλά παιδιά ,μουσικές να παίζουν δυνατά και άρχισα να τρέχω στον στίβο του σταδίου. Αυτό που άρχισα να βιώνω ήταν παιδιά να καπνίζουν μέσα στον στίβο, με ένα καφέ στο χέρι, αλλα να παίζουν διάφορα  παιχνίδια όπως ρακέτες πάλι μέσα στον στίβο ενώ υπήρχε άπλετος χώρος σε όλο το στάδιο να απλωθούν και υπήρχαν και τα παιδιά που ειχαν χωριστεί σε ομάδες και έπαιζαν μπάλα στο κυρίως γήπεδο. Στον στίβο έτρεχαν κι άλλοι μαζί με μένα και ξαφνικά αρχίσαμε να κάνουμε ζικ ζακ να αποφέγουμε τα παιδιά που είχαν καταπατήσει τον στίβο και δεν έκαναν τίποτα απλά εμπόδιζαν. Στο μεταξύ καταλαβα ότι ηταν κάποιο λύκειο και οι καθηγητές ειχαν μαζευτεί όλοι σε ένα μεγάλο πηγαδάκι και έπιναν καφέ και κάπνιζαν (μέσα στον στίβο).Κάποιοι άλλοι καθηγητές κάθονταν έξω από το στάδιο και κάπνιζαν μαζί με κάποιους μαθητές που απλά προσπαθούσαν να κρατήσουν τα προσχήματα λέγοντας πχ ελα τώρα σβήστε τώρα το τσιγάρο αλλά ρούφαγαν και αυτοί μια ρουφηξιά (sic) . Κάποιοι άλλοι μαθητές είχαν απομονωθεί πίσω από κάτι εγκαταστάσεις εντελώς αθέατοι από τους καθηγητές ,που θα μπορούσαν άνετα να κάνουν και χρήση χασίς. Κάποια στιγμή λέω σε ένα καθηγητή που είχε σηκωθεί να εποπτεύσει την κατάσταση να   πει κάτι στα παιδιά να μην κάθονται άπραγα μέσα στον στίβο. Λίγο αργότερα σε άλλο σημείο χρειάστηκε να το πούμε σε άλλη ομάδα παιδιών που είχαν καταλάβει το χώρο απλά παίζοντας με τα κινητά και με τους καφέδες στο χέρι. Το είπαμε και στην γυμναστριά τους η οποία μας είπε ότι είχαν πάρει άδεια από το δήμο για τις τρείς γραμμές του στίβου , αλλά γιατί , για να πίνουν καφέ και να ξαπλώνουν ; Εδώ δεν πήραμε απάντηση. Η προπόνηση είχε γίνει λίγο βασανιστική , με την υποστήριξη της καθηγήτριας ,μεταμορφώθηκαν σε επηρμένα άτομα σαν να είχαν πάρει το δικαίωμα ότι το μέρος τους ανήκει. Μάλιστα κάποια στιγμή ο υπάλληλος του σταδίου ήρθε και μας σταμάτησε εμάς που τρέχαμε για να μας μαλώσει επειδή του έκαναν παράπονα για μας που κάναμε <<παρατήρηση>> στούς καθηγητές και κατ επέκταση στα παιδιά, αρκετά επιθετικός θα έλεγα. Μας είπε λοιπόν ότι ο χώρος είναι δημοτικός και ότι έχουν πάρει άδεια για να χρησιμοποιήσουν το στάδιο. Μάλιστα ,όταν προσπάθησα να του μιλήσοω για την ουσία και όχι για τον τύπο  ήταν σα να μιλάγα σε τοίχο. Δηλαδή όποιος έχει άδεια να μπεί σε ένα αθλητικό χώρο μπορεί να κάνει ότι θέλει; Δηλαδή που είναι τα όρια όταν πρέπει να μπούν , θα φοβηθούμε να τα εφαρμόσουμε ; Μας ενδιαφέρει ο  τύπος και όχι την ουσία ;

Για να δούμε λοιπόν τι έχουμε εδώ

Έχουμε μία προγραμματισμένη δραστηριότητα που οι καθηγητές και ιδιαίτερα η γυμνάστρια την ήξερε. Πως προετοίμασε τα παιδιά αυτή η εκπαιδευτικός ;

Μήπως για τους δημόσιους αυτούς λειτουργούς ήταν μια ακόμη διεκπεραίωση ;

Πιστεύω ότι πριν φέρουν τα παιδιά εκεί , ειδικά η υπεύθηνη για τα αθλήματα θα ήταν καλό να τους δώσει να καταλάβουν ποιο ήταν το νόημα που πάνε εκεί , σε τι χώρο πάνε , τι πρέπει να σεβαστούν σε αυτό το χώρο και πως μπορούν να αξιοποιήσουν αυτή την δραστηριότητα.

Επίσης θα μπορούσε να χωρίσει  ηδη τα παιδιά σε γκρουπ που θα έκαναν μια αγαπημένη τους αθλητική δραστηριότητα όπου θα εμπνέοταν από το χώρο και την προσπάθεια που θα κατέβαλαν. 

Παράλληλα όλοι αυτοί το τσούρμο των καθηγητών που κάπνιζαν αριμανείως και έπιναν καφέ θα μπορούσαν να εποπτεύουν ώστε η κάθε δραστηριότητα να γίνει σωστά χωρίς απαίτηση πρωταθλητισμού  αλλά ευκαιρία ουσιαστικής ψυχαγωγίας ,ανάτασης και ανακάλυψης . Οι καθηγητές έφταναν  και περίσσευαν για όλο αυτό  κάνοντας βάρδιες χωρίς να <<κουραστούν>>.

Αλλά τι έκαναν απέναντι στα παιδιά;

Τα αμόλυσαν σε ένα χώρο που τους ήταν <<άγνωστος>> με τα κινητά στο χέρι ,με καφέ και τσιγάρο να βιώσουν άλλη μία μέρα τύπου , ναι μας πήγαν και τι κάναμε ; ΤΙΠΟΤΑ

Προσέξτε αυτό το τίποτα πόσο συχνά το λένε οι νέοι και όχι μόνο. Τι υπάρχει πίσω από αυτή την έκφραση η τι δεν υπάρχει ; 

Δεν υπάρχει επαφή , δεν υπάρχει ενασχόληση μαζί τους , δεν υπάρχει καθοδήγηση, δεν υπάρχει εξερεύνηση, δεν υπάρχει ανακάλυψη.

Υπάρχει ένας ψηφιακός κόσμος (απομόνωση) με αρκετή θλίψη, έχουν μία απέραντη αίσθηση εξουσίας , θυμός που εκφράζετε ανεξέλεκτα και βίαια , μια ατελείωτη τεμπελιά και καμία ανάγκη για μάθηση. 

Όλα αυτά τα οδηγούν να ασχολούνται μόνο με  την καλλιέργεια  της εξωτερικής τους εμφάνισης και μιας αδηφάγας καταναλωτικής μανίας για υλικά αγαθά.

Από την κλινική μου εμπειρία η οικογένεια παρουσιάζει πολλά ελλείματα, τα οποία έχουν συνέπειες στα παιδιά. Τα παιδιά μεγαλώνουν μόνα τους. Το πνεύμα τους δεν καλλιεργείται, δεν έχουν δυνατά πρότυπα απεναντί τους . Οι γονείς εξαντλούν την γονεική τους ικανότητα στο να βρούν ισσοροπίες στο πόσο μοντέρνοι μπορεί να είναι ,πόσο φίλοι μπορεί να είναι και σε άλλα και ξεχνούν ότι απλά πρέπει να είναι γονείς πρώτα από όλα με δύναμη και αυτοπεποίηθηση.Να μην φοβούνται να θέσουν όρια η να συγκρουστούν μαζί τους  επικοδομιτηκά όσο γίνεται όταν χρειάζεται.

  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν δείτε τους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους σε αθλητικούς χώρους και παρακολουθήσετε την στάση τους θα καταλάβετε πολλά . Μιλάνε δυνατά και βρίζουν (οπαδική στάση ) ,μπαίνουν μέσα στο τερέν του στίβου και αδιαφορούν αν κάποιοι συνεχίζουν να τρέχουν , μιλάνε με άλλους στήνοντας πηγαδάκια (μέσα στον στίβο) και μόλις στρέψετε το βλέμμα στα παιδιά θα δείτε ότι επιδεικνύουν εντελώς αδιάφορη συμπεριφορά προς τους άλλους μιμούμενα τους γονείς τους.

Ας ελπίσουμε να βοηθηθούν τα παιδιά να βγούν από το ΤΙΠΟΤΑ