Η Ανάγκη και η Συντροφικότητα

Οι άνθρωποι λέγεται ότι ο  βασικός τρόπος για να επιβιώσουν είναι να είναι σε κοινωνία διότι αυτό τους παρέχει ασφάλεια και μέσα σε αυτή την ασφάλεια μπορούν να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν.

Ένας πυρήνας αυτής της κοινωνίας είναι το ζευγάρωμα-συντροφικότητα που είναι ας πούμε μια βάση όπου δύο άνθρωποι μοιραζόμενοι τη ζωή τους, μπορούν να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν αυτό που αυτοί θα επιλέξουν.  Όλα αρχίζουν με υποσχέσεις με ρομαντικότητα, ανοίγοντας εκατέρωθεν το σύνορο του εγώ (Σκοτ Πεκ –«Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος» )  και ενσωματώνοντας τον άλλο προσπαθούμε να δώσουμε ένα νόημα σε αυτή τη σχέση.

Τώρα τι νόημα εννοεί ο καθένας, τι περιμένει, τι εύχεται, τι προσδοκά, τι χρειάζεται ο ένας από τον άλλο,  ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση που κάποτε να μην χρειαζότανε να γίνει διότι αλλιώς σχετιζόντουσαν οι άνθρωποι πριν 20-40-50 χρόνια και άλλες είναι οι απαιτήσεις τώρα, καθώς και οι συνθήκες αυτή την εποχή. Σωστό η λάθος άλλη πληροφορική είχε μία γυναίκα η ένας άνδρας τότε και άλλες προσλαμβάνουσες τώρα.

Προσωπικά πιστεύω ότι είμαστε σε σύγχυση διότι δεν έχουμε αφομοιώσει  τα καινούργια δεδομένα που διέπουν τη συντροφικότητα και πλέουμε σε θολά νερά. Συνήθως μια κόρη ακούει από μια σύγχρονη μητέρα π.χ.  «μη γίνεις δούλα σα και μένα» ή «δε σε σπούδασα για να του μαγειρεύεις» ή ένας γιός ακούει ότι είναι μεγάλο κελεπούρι ώστε να εμπιστευτεί  μια γυναίκα και να αναπαυθεί κοντά της ή ότι η μόνη του ευθύνη στη ζωή είναι να βγάζει λεφτά και τίποτα άλλο, ώστε ουσιαστικά είναι θύματα των ανεπίλυτων θεμάτων των γονιών τους και της προβολής επάνω τους του θυμού της αυτολύπης  και της έλλειψης και παραδοχής της δικής τους ευθύνης για το που έχει καταλήξει η ζωή τους. Δυστυχώς η έλλειψη παραδοχής είναι πολύ σοβαρό εμπόδιο στο προχώρημα του ανθρώπου γιατί δεν απογράφεται και για όσο δε το κάνει αυτό δυστυχώς επαναλαμβάνεται.

Αυτή ακριβώς η προσλαμβάνουσα πιστεύω είναι που δημιουργεί και την σύγχυση διότι ασυνείδητα ο άνθρωπος που θέλει να συντροφέψει με κάποιον άλλο υπάρχει όλη αυτή η πληροφορική που το πρώτο πράγμα που κλονίζεται είναι η ανάπτυξη της εμπιστοσύνης και θα πει κάποιος εδώ, «τι αστεία είναι αυτά περί εμπιστοσύνης κλπ;». Κι όμως είναι γιατί αν λάβουμε υπόψιν μας τη σημερινή πραγματικότητα  οι προσωπικότητες, οι άνθρωποι δεν έχουν δυνατό ανοσοποιητικό συναισθηματικό σύστημα, έχουν περισσότερο φόβο, ακόμα και σε επίπεδο νεύρωσης είναι περισσότερο καλομαθημένοι ή κακομαθημένοι, -όπως θέλετε πέστε το- δεν έχουν ανοχή δεν έχουν απομακρυνθεί από τον μικρόκοσμο της οικογένειάς τους, έχουν υπέρμετρο εγωισμό   και γενικότερα μέσα σε αυτή την περιρρέουσα  ατμόσφαιρα δημιουργούνται αρκετά ελαττώματα του χαρακτήρα που εμποδίζουν την υγιή δημιουργία μιας σχέσης.

Αυτή η πραγματικότητα όπως έγραψα και παραπάνω κάνει τους ανθρώπους να πλέουν σε θολά νερά πράγμα που δε τους κάνει ικανούς να διαχειριστούν τις σχέσεις, - βέβαια είναι ακατήχητοι  δεν έχουν πάρει όπως είδαμε καμία ουσιαστική πληροφορική – που σημαίνει ότι η όποια δράση μπορεί να επιφέρει ανταγωνιστικές στάσεις και τάσεις μέσα στη σχέση, έλλειψη του όποιου συμβιβασμού σύγκρουση για την επιβολή του δίκαιου κλπ το οποίο δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα για τον τελικό χωρισμό.

Εδώ θα προσθέσω και μία άλλη διάσταση ότι η θολούρα και η σύγχυση  δεν αφήνουν τους ανθρώπους να δουν  κάτι σημαντικό. Δηλαδή η ανάγκη για σχέση από την μία και ο φόβος της μοναξιάς από την άλλη κάνουν τους εμπλεκόμενους να κάνουν εκπτώσεις είτε στην  υγιή διεκδίκηση  είτε στην ουσιαστική παραδοχή και αποδοχή του άλλου,  γιατί αυτό είναι ο άλλος και ή δέξου το ή φύγε. Πάλι όμως ο φόβος είναι παρών και οι ιστορίες επαναλαμβάνονται και όσο επαναλαμβάνονται στείρα  η όποια σχέση προσπαθούν να διασώσουν τελικά διακατέχεται από μια προοδευτική πικρία, λύπη, θυμό, απογοήτευση και απελπισία όπου δύο άνθρωποι που έχουν τις καλύτερες προθέσεις φτάνουν να μισιούνται.

Συνοψίζοντας,  το δια ταύτα είναι πως θα τα καταφέρουμε να μην μισούμε τον άλλο απλά επειδή  δεν είναι αυτό που θέλουμε, αυτό που έχουμε ενδοβάλει , γιατί δεν συμβιβαζόμαστε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Σκοπός τελικά είναι να καταφέρει ο καθένας να  αυτοπροσδιορίζεται, να σηκώνει το βάρος της μοναξιάς, το βάρος των επιλογών και των συνεπειών εάν θέλει να καθορίζει τη ζωή του αυτός  και όχι κάποιος άλλος.

Πάνω από όλα χρειάζεται να λέμε την αλήθεια  μέσα μας  γιατί αν δεν την πούμε τελικά μπορεί να χρησιμοποιούμε τους άλλους απλά σαν υποκατάστατα και αυτό τελικά  μπορεί να είναι η μεγαλύτερη πράξη δειλίας.