Η Ιστορία ενός Ζευγαριού

Ένα ζευγάρι ερωτεύεται όπου στην πορεία παντρεύονται και κάνουν παιδιά . Ο άντρας δουλεύει και η γυναίκα φροντίζει τα παιδιά και το σπίτι. Υπάρχει μία άτυπη διαίρεση εργασιών πάνω στην οποία στηρίζουν την ζωή τους. Σιγά σιγά η ζυγαριά των υποχρεώσεων γέρνει προς την μεριά της συζύγου λόγω ότι οι ανάγκες της οικογένειας δεν περιορίζονται σε ένα τάισμα μόνο , αλλά τα παιδιά πάνε σχολείο όπου χρειάζονται συνοδεία , χρειάζονται βοήθεια στη μελέτη ,συνοδεία στα φροντιστήρια κλπ , και από την άλλη έχουμε έναν σύζυγο που αφήνει σιγά σιγά όλο και περισσότερες ευθύνες στη σύζυγο(η οποία τα δέχεται σιωπηρά) όπως πληρωμές λογαριασμών, σχέση με δασκάλους και ενημέρωση , συν τα του σπιτιού , μαγείρεμα , πλύσιμο , καθαριότητα κλπ . Αυτό γίνεται αργά και σιωπηλά χωρίς να συζητιούνται εκατέρωθεν οι καινούργιες ευθύνες και χωρίς να δημιουργείται ένας καινούργιος καταμερισμός των δραστηριοτήτων και των υποχρεώσεων  της οικογένειας απέναντι στα παιδιά , στην οικογένεια αλλά και ατομικά στον κάθε σύζυγο. Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται έχει σαν συνέπεια την κούραση , την αποξένωση και την κλιμάκωση άβολων και δύσκολων συναισθημάτων. Η αναψυχή σιγά σιγά αραιώνει , η ρουτίνα γίνεται βαρετή, η λίμπιντο απουσιάζει και το ζευγάρι αρχίζει να μην συναντιέται σε κανένα επίπεδο. Εδώ αρχίζουν και διαμορφώνονται η αναπτύσονται διάφορα δυναμικά , η αυτολύπη , ο θυμός , μνησικακία , οργή ,κριτική , απαξίωση και ξαφνικά κοιτάει ό ένας τον άλλον και βλεπει ένα ξένο. Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει και σιγά σιγά φεύγουν από το σπίτι και ξαφνικά η σιωπηρή συμφωνία που είχε κάνει το ζευγάρι στο όνομα του μεγαλώματος των παιδιών και των πυρινικών πεποιθήσεων αλλά και περί θυσίας  για τα παιδιά παύουν να λειτουργούν και η πραγματικότητα είναι εκεί , σκληρή και αμείληκτη πρώτα από όλα γιατί βιώνουν το σύνδρομο της άδειας φωλιάς και δεύτερον δεν μπορούν να κάνουν τα σραβά μάτια για τις συνέπειες που βίωσαν όλα αυτά τα χρόνια και τα συναισθήματα που καταπίεσαν . 

Έχει υπάρξει απιστία , έχασαν την γαλήνη ,εκατέρωθεν κατηγόριες , εξαντλητικό φόρτωμα ευθυνών και έντονη συναισθηματική και φυσική απουσία. Σε κάποια στιγμή αναπτύχθηκε ίσως ο αλκοολισμός  η κάποια άλλη σοβαρή εξάρτηση με αποτάλεσμα η οικογένεια να επιβαρυνθεί ακόμα περισσσότερο και η μνησικακία και η οργή να ρέουν σαν ένα δηλητήριο λάβας που αργά και σταθερά πριονίζει σιγά σιγά ότι έχει απομείνει. 

Όλα αυτά τα χρόνια  έχει επικρατήσει η κοινωνική σύμβαση οπότε η αγάπη και το ενδιαφέρον έλλειψαν  και η σχέση έμεινε  απότιστη  και απεριποίητη .

Δυστυχώς όλο αυτό στη κλινική εμπειρία και την συμβουλευτική η θεραπεία ζεύγους είναι πολύ φανερό ότι τα μέλη αυτής της δυστυχίας δύσκολα θα αναλάβουν την ευθύνη τους ακόμα και ζευγάρια που είναι πολύ πιο νέα ώστε να προχωρήσουν μέσα από την οδυνηρή έρημο της ανάληψης της ευθύνης και να περάσουν  στην παραδοχή του ρόλου που έπαιξαν σε όλο αυτό έτσι ώστε να κατανοήσουν ότι χρειάζονται αλλαγή και να επαναπροσδιορήσουν το ρόλο τους σαν ζευγάρι ο οποίος συνεπάγεται την αλληλοσυγχώρεση , τον αλληλοσεβασμό ,την ουσιαστική αγάπη , την θυσία , την αυτοκριτική ώστε να μην πάει χαμένος άλλος χρόνος .

Αυτά που δυσκολεύουν την αλλαγή των ανθρώπων είναι ο εγωισμός , η τεμπελιά , το βόλεμα , η αναισθησία , οι παθολογικές τάσεις κάποιων ατόμων όπως η λαγνεία , οι εξαρτήσεις , ο Διονυσιασμός , η καταπίεση των συναισθημάτων , η προσκόληση σε εμμονές και ψυχαναγκασμούς , οι νευρωτικοί φόβοι, η οργή , η ανυπομονισία , η άκριτη ανάγκη για την παράλογη ικανοποίση των αναγκών, η φιλαργυρία , η ανάγκη για εξουσία , η φιλιδονία , η ματαιοδοξία , ο άκρατος υλισμός, η έλλεψη κάθε ανάγκης για προσωπική ανάπτυξη και πνευματικότητα , η έλλειψη ενσυναίσθησης , η έλλειψη δοτικότητας  και προσφοράς και μόνιμα ένα  πλαίσιο εγωκεντρικότητας με έλλειψη προθυμίας και ανοικτού μυαλού.

Ας σκεφτούμε λοιπόν , τι ρόλο πρέπει να αναπτύξουμε για να ζευγαρώσουμε σωστά ,τι χρειάζεται να αλλάξουμε για να συμβιώσουμε ;

Τι είμαστε πρόθυμοι να ζητήσουμε και τι είμαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε;

Πόση ανοχή χριάζεται να έχουμε ;

Έχουμε καταλάβει ότι ο συντροφός μας δεν είναι η μαμά μας και ο μπαμπάς μας ;

Έχουμε φτάσει σε κάποιο επίπεδο αυτονομίας και αυτοπροσδιορισμού ώστε να μπούμε όσο γίνεται ώριμοι σε μία σχέση ;

Είμαστε έτοιμοι να συγχωρούμε και να ζητάμε συγχώρεση ;

Προσπαθούμε να παραμένουμε ελκυστικοί για τον άλλον ;

Κάνουμε αυτοκριτική ;

Είμαστε δίκαιοι ;

Αυτές είναι μερικές ερωτήσεις που χρειάζονται απαντήσεις ώστε να μπορέσει κάποιος να προσεγγίσει την ιδέα του ζευγαρώματος και πάνω από όλα να δει ότι από αυτό το ζευγάρωμα υπάρχει πιθανότητα να γεννηθούν παιδιά για τα οποία θάναι υπεύθυνος και προπάντων ένα πρότυπο.....